Ακολουθώντας την διαδρομή από την Ιστιαία, για την Βορειανατολική πλευρά του νησιού, προς το Πευκί, Γούβες, και Βασιλικά, μετά το χωριό Νέα Σινασό στην δεξιά πλευρά του δρόμου, συναντάμε μια διασταύρωση.

Αφού στρίψουμε και διανύσουμε μια απόσταση περίπου 1800 μέτρα, περνώντας ανάμεσα σε περιβόλια με ελιές, και μικρούς λόφους, φτάνουμε σε μια μικρή κοιλάδα και εκεί περιτριγυρισμένο από ψηλά πλατάνια, κυπαρίσσια, κτισμένο σε επιβλητικό σημείο βρίσκετε το Εκκλησάκι της Παναγίας Ντίνιους που βρίσκεται μέσα σε ιδιωτική έκταση που ανάγεται στα χρόνια της ύστερης τουρκοκρατίας, ενώ βρίσκεται κοντά στην περιοχή Κεφάλες που έχει πλούσιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τους ντόπιους κατοίκους ένας βοσκός είδε μια λάμψη μέσα σε θάμνο, όταν πήγε κοντά είδε την εικόνα και στο σημείο αυτό έχει χτιστεί το Εκκλησάκι, αρχικά αφιερωμένο στην Αγία Αικατερίνη όμως άγνωστο πότε ακριβώς, αλλά το 1951 γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το σημερινό Εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με την παράδοση της περιοχής ένας Τούρκος Οθωμανός στρατιώτης κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πυροβόλησε την εικόνα, στην προσπάθειά του να σκοτώσει κάποιον Έλληνα που κυνηγούσε και που αυτός κρύφτηκε πίσω από την εικόνα να προστατευθεί, όμως η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «επέστρεψε» τη σφαίρα πίσω στον στρατιώτη, τον βρήκε στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη του σημείου της βολής του πυροβόλου όπλου του Τούρκου στο πρόσωπο της Παναγίας και ειδικότερα στο Μέτωπο όπου υπάρχει ακόμη το σημάδι.

Η «επιστροφή» της σφαίρας, έδωσε το όνομα στην Παναγία που ονομάστηκε Παναγία Ντινιούς ή Ντονιούς από την τουρκική λέξη ”Donus” που σημαίνει «επιστροφή», δηλαδή Παναγία της επιστροφής.

Υπάρχουν και άλλες εκδοχές του θρύλου αυτού που καταλήγουν όμως σε γενικές γραμμές στο ίδιο αποτέλεσμα, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι στην εικόνα κάτω από το επάργυρο κάλυμμα υπάρχει η επιγραφή «Παναγία η Ελεούσα».


Σύμφωνα με εκτιμήσεις η θαυματουργή εικόνα μπορεί να έχει αγιογραφηθεί ακόμα και τον 11ο αιώνα, ή να είναι λίγο μεταγενέστερη (μεταξύ του 14ου ή 16ου αιώνα), αλλά φιλοτεχνημένη ξανά επάνω σε μία προηγούμενη εικόνα που ανάγεται στον 10ο ή 11ο αιώνα.

Η εικόνα συντηρήθηκε το 1972 από τον αγιογράφο κ. Νίκο Κάϊλα στην Αθήνα όπου σύμφωνα με αυτόν: Υπάρχει ένα επίστρωμα γύψινο και έχουν χρησιμοποιηθεί για την αγιογράφησή της χρώματα αναμεμειγμένα σε κροκάδι αυγού, όπως σε όλες τις παλιές φορητές εικόνες.

Θυμίζει έντονα Μακεδονικές Εικόνες με ευρεία φόρμα, σκληρή πτυχολογία και λαϊκή έκφραση ενώ έχει μνήμες παμπάλαιες και ελαφρά διακοσμητική διάθεση.

Το πρόσωπο της Παναγίας δεν είναι το αρχικό αλλά το δεύτερο και μάλλον υπήρχε και τρίτο πρόσωπο από κάλυμμα με τσίγκο το οποίο έχει αφαιρεθεί.

Το αρχικό καταστράφηκε είτε από άγνοια των χριστιανών που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα κομματάκι της Εικόνας για φυλαχτό, είτε από το γυάλισμα του καλύμματος κατά το οποίο χρησιμοποιούσαν σόδα ή στάχτη κτλ.

Το επάργυρο κάλυμμα της Εικόνας προξένησε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και έχει γίνει και παλαιότερα κάποια επιζωγράφιση, ιδίως στα σημεία από τα δεξιά της Παναγίας.

Μετά το σχετικό καθάρισμα της εικόνας ήλθε σε φως και η ονομασία της που είναι: «Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» και υπάρχει πλούσια παράδοση για τα θαύματα ή ακόμα και για εμφανίσεις της Παναγίας.

Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει στις 23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου στην πανήγυρη συρρέουν πολλοί επισκέπτες και τα αφιερώματα επάνω στην εικόνα μαρτυρούν τη θαυματουργική δράση της.

Κατά την καλοκαιρινή περίοδο μπορείτε να την επισκεφτείτε καθημερινά, ενώ από τον Οκτώβριο έως το Πάσχα, κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή.

(το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα http://greekorthodoxreligioustourism.blogspot.com  )

Ένα μοναδικό έργο του αρχαιοελληνικού κόσμου, που ακόμα και σήμερα κρατά «αιχμάλωτο» τον θεατή του με την ομορφιά της πλαστικότητάς του και με την «ζωντάνια» της φόρμας του στο πεντελικό μάρμαρο.

Ο Ταύρος των Ωρεών βρέθηκε τον Αύγουστο του 1965, στη θάλασσα, κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του
λιμανιού. Η τοποθέτηση του στο βάθρο ολοκληρώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1966.

Πρόκειται για ένα ολόγλυφο ανάθημα φυσικού μεγέθους που παριστάνει ταύρο σε στάση επίθεσης. Είναι κατασκευασμένος από λευκό πεντελικό μάρμαρο και ζυγίζει περίπου 4,8 τόνους.
Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο και βάρος γλυπτά που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο.
Ο αρχαίος γλύπτης επεξεργάστηκε έναν αρχικό όγκο μαρμάρου περίπου 8 τόνων.
Οι διαστάσεις του γλυπτού είναι 3,20 μ. μήκος, σωζόμενο ύψος 1,30 μ. και πλάτος 0,75 μ.
Οι διαστάσεις του βάθρου είναι 3,20 μ. μήκος, 1,30 μ. ύψος και 1,15 μ. πλάτος.




Η πίσω αθέατη πλευρά του ταύρου είναι ημίεργη. Το γλυπτό σώζεται σχεδόν ακέραιο, με εξαίρεση τα ένθετα κέρατα (που ήταν κατασκευασμένα από άλλο υλικό, πιθανότατα από μάρμαρο άλλου χρώματος), τμήμα της ουράς και τα πόδια, τα οποία έχουν σπάσει από τον μηρό και κάτω, προφανώς γιατί δεν είχαν την ίδια αντοχή με το συμπαγές υπόλοιπο σώμα, κατά την πτώση του στη θάλασσα. Τα μέλη αυτά δεν έχουν βρεθεί.

Ο Ταύρος είχε αποδοθεί με εξαιρετική φυσικότητα και ζωντάνια. Πρόκειται για δημιούργημα σπουδαίου καλλιτέχνη.

Η κατασκευή του χρονολογείται στον 4ο π.Χ. αιώνα και κατά πάσα πιθανότητα κατασκευάστηκε σε κάποιο αττικό εργαστήριο και έπειτα μεταφέρθηκε στους Ωρεούς.
Ενδεχομένως, ήταν ανάθημα σε ιερό ή ίσως κοσμούσε κάποιο ταφικό μνημείο ενός επιφανούς πολίτη των Ωρεών.
Μια τρίτη εκδοχή είναι ότι υπήρξε το σύμβολο της αρχαίας πόλης ή αποτελούσε αφιέρωμα στην ίδρυση της Ευβοϊκής συμπολιτείας, σύμβολο ολόκληρης της Εύβοιας, εκπρόσωπο της τέχνης και της δύναμης του νησιού.

(το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα των Ωρεών www.oreoi.gr  )

Για 3.500 και πλέον χρόνια, η ιστορική παρουσία της Βόρειας Εύβοιας στις εξελίξεις του παγκόσμιου πολιτισμού δεν είναι μόνο αδιάκοπα συνεχής, αλλά και πρωταγωνιστική .

Συνεχίζοντας αυτή την παράδοση, η νεότερη ιστορία δεν ήταν δυνατόν να αφήσει μακριά από τους προβολείς του προσκηνίου της τη Βόρεια Εύβοια.

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα από τα πιο νέα ιστορικά μνημεία της. Δεν είναι άλλο από το Ναυτικό Οχυρό Βορείου Ευβοϊκού (Ν.Ο.Β.Ε.) ή αλλιώς το «Οχυρό των Γουβών» όπως το ξέρουμε εμείς οι ντόπιοι.

Μια ιστορία (1937-1945) γκρίζα και σύντομη, όπως όλες οι ιστορίες του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, που άφησε όμως ανεξίτηλα σημάδια στο βιβλίο της βορειοευβοϊκής ιστορίας.

Δείτε το VIDEO απο το ΔΙΑΥΛΟΣ News με τον Ιστορικό ερευνητή - συγγραφέα Αλέξανδρο Καλέμη, με την ιστορία των οχυρών, κάνοντας κλικ ΕΔΩ