οι Ελληνικές Σεϊχέλες


Στο βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, ανάμεσα στα Καμένα Βούρλα και στην Εύβοια, βρίσκεται μία συστάδα νησιών, που οι ντόπιοι αποκαλούν Σεϋχέλες. Είναι τα Λιχαδονήσια, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία αναδύθηκαν μετά από μεγάλο σεισμό πριν χιλιάδες χρόνια. Τα παλαιότερα χρόνια κατοικούνταν, σήμερα όμως είναι ακατοίκητα και αποτελούν προστατευμένους οικολογικούς χώρους. Τα νησάκια αυτά αποτελούν εξαιρετικό προορισμό για μονοήμερες θαλάσσιες εκδρομές και εξερευνήσεις.
Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια αυτά είναι η Στρογγυλή και η Μονολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια.

Σε ένα από τα νησάκια η παραλία είναι οργανωμένη και προσφέρει όλα τα απαραίτητα. Σε ένα άλλο έχουν βρεθεί απομεινάρια αρχαίου οικισμού, και σε ένα τρίτο υπάρχει μία εκκλησία όπου έχουν γίνει γάμοι και βαπτίσεις. Ο βυθός της Λιχάδας και των Λιχαδονήσων είναι εξαιρετικά πλούσιος και υπάρχουν αρκετά παλιά ναυάγια τα οποία κεντρίζουν το ενδιαφέρον των καταδυτών
Καθημερινά πραγματοποιούνται δρομολόγια με καΐκι από το Λιμάνι του Αγίου Γεωργίου στη Βόρεια Εύβοια. 
Από τη Λιχάδα η πρόσβαση αν δεν έχετε δικό σας σκάφος γίνεται με το σκάφος "Τα είδα όλα" από τον Καβο.Πρόκειται για σκάφος taxi που σας πηγαίνει Δωρεάν και πληρώνετε στην επιστροφή... 3 ευρώ το άτομο! Ακόμα και μόνος σας να είστε η τιμή είναι πάντα η ίδια. Το μόνο που έχετε μόλις φτάσετε στον Κάβο να καλέσετε το 6977628080 ή το 6972808181 και το "Τα είδα όλα" θα έρθει να σας πάρει.

Η διαδρομή είναι 5- 10 λεπτά και θα σας αφήσει στη Στρογγυλή. Είναι το νησάκι με την οργανωμένη παραλία! Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες είναι ΔΩΡΕΑΝ, υπάρχει φαγητό από σουβλάκια μέχρι θαλασσινά και φυσικά καφές και ποτό!
Για να φτάσετε οδικώς στον Κάβο η απόσταση είναι 30χιλ από Αιδηψό! Από Ιστιαία, λίγο πριν το λιμάνι της Αιδηψού υπάρχει ταμπέλα προς Λιχάδα -  Άγιο Γεώργιο, στρίβουμε εκεί και έχουμε στο αριστερό μας χέρι τη θάλασσα. Η διαδρομή είναι όμορφη και στο περισσότερο μέρος της κοντά στη θάλασσα η ανάμεσα από καταπράσινο δάσος.

Κάβος(Παραλία Λιχάδας):

Πρώτη αναχώρηση 11:00 π.μ και δρομολόγιο ανά 30 λεπτά μέχρι και τις 17:30 μ.μ.

Καμένα Βούρλα:

Αναχώρηση 12:00 π.μ και επιστροφή στις 18:00 μμ. ( 1 δρομολόγιο).

-------------------------------------------------------------

To Κείμενο που ακολουθεί, η φωτογραφίες και το Video είναι απο την ιστοσελίδα https://lichadonisia.com/


To σύμπλεγμα των νησιών είναι δημιούργημα ηφαιστειώδους ενέργειας και αποτελεί έναν ενιαίο ηφαιστειακό σχηματισμό. Το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος λέγεται Μανολιά, είναι κατάφυτο και εκεί βρίσκεται η παραλία μας με τα τιρκουάζ νερά και το καλά οργανωμένο beach bar. Η περιήγηση συνεχίζεται με την εντυπωσιακή επίσκεψη ενός ναυαγίου στα δυτικά του νησιού,μέσα σε μία σειρά από ξέρες,και γίνεται αντιληπτό χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό, καθώς είναι προσαραγμένο μόλις στα 6 μέτρα. Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στην ευρύτερη περιοχή είναι η παρουσία μιας χαριτωμένης οικογένειας από Φώκιες, οι οποίες εδώ και μερικά χρόνια έχουν επιλέξει τα Λιχαδονήσια ως μόνιμη κατοικία τους. Οι εμφανίσεις τους είναι συχνές κατά την διάρκεια της ημέρας και οι πόζες τους για επιδέξιους φωτογράφους ιδιαίτερα εντυπωσιακές.

-----------------------------------------------------

Δείτε επίσης ένα υπέροχο Video απο το Youtube (user: haanity)

Σε μικρή απόσταση από το χωριό της Αιδηψού, επί του δρόμου που οδηγεί στην Ι.Μ. του Αγίου Γεωργίου, συνυπάρχουν τα ερείπια δύο σημαντικών ιστορικών μνημείων της Βόρειας Εύβοιας. Η θέση είναι γνωστή σήμερα με την ονομασία «Αγία Παρασκευή», λόγω του εκεί ευρισκομένου, σχετικά νεόδμητου ναΐσκου της ομώνυμης Αγίας, που αντικατέστησε τον παλαιότερο.

Πρόκειται για τα μνημεία:

1. Του Ενετικού Πύργου της Αιδηψού διαστάσεων 7,30 Χ 6,50 μ.

2. Της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, ίχνη της οποίας βρίσκονται σε απόσταση 150 μ. νοτιοδυτικά του καινούριου ναΐσκου και περίπου 50 μέτρα δυτικά του Πύργου, μέσα στην απότομη κατωφέρεια του λοφίσκου.

(ΣΣ: ΔΕΙΤΕ Video του ΔΙΑΥΛΟΣ News για τα μνημεία κάνοντας κλικ ΕΔΩ)

Η κοινή ιστορία των δύο μνημείων αρχίζει μερικές δεκαετίες μετά την κατάκτηση της Εύβοιας από τους Ενετούς (1205). Η κατάκτηση αυτή επακολούθησε της γνωστής σε όλους καταλήψεως της Κωνσταντινούπολης υπό των Σταυροφόρων της Δ΄ Σταυροφορίας την 13η Απριλίου 1204.

Η Εύβοια δόθηκε στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης και ο Βονιφάτιος την παραχώρησε σε τρεις ευπατρίδες από την Βερόνα, που ονομάστηκαν Τριτημόριοι (Terzieri). Από αυτούς επικράτησε ο Rabano della Carceri, ο οποίος το 1209 παρέδωσε την Εύβοια στην εξουσία των Βενετών.

Η Ενετοκρατία στην Εύβοια διήρκεσε από το 1205 μέχρι το 1470. Κατά το διάστημα αυτό σε ολόκληρο το νησί κατασκευάστηκαν νέες ή διαμορφώθηκαν αρχαιότερες οχυρώσεις, καθώς επίσης και φρυκτωρίες (φρυκτός = πυρσός και ώρα = φροντίδα). Φρυκτωρίες ήταν οι εγκαταστάσεις σε υψηλές τοποθεσίες, μέσω των οποίων μεταδίδονταν σε μακρινές αποστάσεις οπτικά σήματα με φλόγες την νύκτα και καπνούς την ημέρα.

Σήμερα σώζονται αρκετά τέτοια μνημεία της Ενετοκρατίας (κάστρα, πύργοι και φρυκτωρίες) σε ολόκληρη την Εύβοια (κυρίως στο νότιο τμήμα). Άλλα από αυτά τα μνημεία εξακολουθούν να βρίσκονται σε καλή σχετικά κατάσταση, ενώ άλλα βρίσκονται ερειπωμένα ή εντελώς κατεστραμμένα.

Ο Πύργος της Αιδηψού είναι μία από αυτές τις ενετικές οχυρώσεις, που δημιουργήθηκε παράλληλα με έναν μικρό καθολικό ναΐσκο στο όνομα της Αγίας Παρασκευής. Μιας Αγίας και Μάρτυρος, που τιμάται εξίσου τόσο από τους Ορθόδοξους, όσο και από τους Καθολικούς Χριστιανούς.

Σύμφωνα με τις ταυτιζόμενες απόψεις των Ευβοέων ερευνητών και μελετητών, ο Πύργος και ο ναός χτίστηκαν για τις ανάγκες της Βενετής Κυράς Αιδηψού και Λιχάδων, Βαρόνης Πετρονέλλα Τόκκο, που χρησιμοποιούσε προφανώς τον Πύργο ως καταφύγιο και το εκκλησάκι για τις θρησκευτικές ανάγκες, τόσο της ίδιας, όσο και της φρουράς της. Η Πετρονέλλα Τόκκο, διετέλεσε Κυρά της Αιδηψού και των Λιχάδων μεταξύ των ετών 1383 και 1410. Αποχώρησε το 1410, προφανώς λόγω των συνεχώς αυξανόμενων πειρατικών επιδρομών κατά την εποχή εκείνη στην Βόρεια Εύβοια.

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως σε μία από τις πιο οργανωμένες πειρατικές και ληστρικές επιδρομές που έγινε το 1414 από στεριά και θάλασσα, η Αιδηψός, τόσο η αρχαία (σημερινή Λουτρόπολη), όσο και η νεώτερη (χωριό) κατεστράφησαν ολοσχερώς και οι κάτοικοι τους πουλήθηκαν ως σκλάβοι στα παζάρια της Ανατολής και της Β. Αφρικής.

Μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παράδοξη η υπόθεση πως η αποχώρηση της Βενετσιάνας Κυράς, σχετίζεται εμμέσως με αυτή την οργανωμένη πειρατική επιδρομή, υπό το δεδομένο πως ήταν εξ αρχής γνωστή στους Ενετούς. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από καταγεγραμμένες μαρτυρίες ερευνητών εκείνης της εποχής, που αποκαλύπτουν πως οι Βενετσιάνοι ναυτικοί του Αιγαίου, έκαναν πολλές οικονομικές συμφωνίες με τους πειρατές, επιτρέποντας με το αζημίωτο τέτοιες αποκρουστικές πράξεις.

Η καταστροφή του Πύργου είναι άγνωστο από πότε ξεκίνησε, όπως επίσης δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως, αν ο λατινικός ναός της Αγίας Παρασκευής λειτούργησε για κάποιο διάστημα και ως Ορθόδοξος, προφανώς κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και μετά. Το μόνο γνωστό σήμερα είναι πως η περιοχή του Πύργου είναι μετόχι της Μονής Αγίου Γεωργίου μαζί με το νέο εκκλησάκι της Αγίας.

Η πιο αξιόπιστη προσέγγιση γίνεται το 1977 από τον γνωστό ερευνητή Χαράλαμπο Φαράντο ο οποίος γράφει: «Είναι μικρή εκκλησία, μονόχωρη, με ημικυκλική κόγχη ιερού, αλλά κατερειπωμένη. Σώζεται μόνο η ημικυκλική κόγχη του ιερού σε ύψος 1.20 μ. Η εξωτερική τοιχοδομία δε φαίνεται γιατί είναι σκεπασμένη από τα χώματα του υπερκείμενου λόφου. Τα υλικά με τα οποία κτίστηκε η εκκλησία είναι αργοί λίθοι, πλίνθοι, σχιστόπλακες και παχύ κονίαμα. Το δάπεδο είναι αθέατο. Η εκκλησία χρονολογείται πιθανόν στον 18ο αιώνα».

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή το παλιότερο λατινικό εκκλησάκι προφανώς επισκευάστηκε και λειτούργησε ως ορθόδοξο μέχρι να καταστραφεί πιθανότατα από τις ορδές του Περκόφτσιαλη το 1823. Υπάρχει ακόμη και μια παράδοση που θέλει την εκκλησία να προϋπάρχει της Ενετοκρατίας και να ανήκει στην Μονή Θερμών (που κατεστράφη κατά τον 15ο αι.). Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να υποθέσουμε πως ο ναός της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε ως Ορθόδοξος, μετετράπη αργότερα σε Καθολικό και ακολούθως έγινε και πάλι Ορθόδοξος μέχρι την καταστροφή του το 1823. Η περίοδος μάλιστα κατά την οποία ο ναΐσκος λειτούργησε ως Καθολικός, έδωσε στην περιοχή αυτή της «Αγίας Παρασκευής» το προσωνύμιο «Φραγκούλα», που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της Αιδηψού.

Σήμερα (2018) τα σωζόμενα ίχνη του μνημείου είναι δυστυχώς λιγότερα από αυτά που περιγράφει ο Χ. Φαράντος το 1977. Δύο κυπαρίσσια σηματοδοτούν το σημείο που βρισκόταν ο ναός. Αυτός που θα καταφέρει να πλησιάσει το δυσπρόσιτο πια σημείο θα μπορέσει να δει λίγα σημάδια από την κόγχη του ιερού.

Αντίθετα με τα ίχνη του παλαιού ναού της Αγίας Παρασκευής, τα ερείπια του Πύργου δεν παρουσιάζουν σοβαρές αλλοιώσεις σε σχέση με την εικόνα που παρουσίαζαν πριν 50 χρόνια.

Από ότι παρατήρησα κατά την τελευταία μου επίσκεψη (Απρίλιος 2108) πρέπει να υπάρχει κάποια σύγχυση σε ότι αφορά την ταυτότητα της παλαιάς εκκλησίας, αφού κάποιοι θεωρούν πως ήταν του Αγίου Παντελεήμονος. Η σύγχυση μάλλον προέρχεται από το εικονοστάσι, που έχει στηθεί κοντά στα ερείπια του Πύργου, με την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος.

Εκτός όμως από την αναγκαία ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας για την ιστορική ταυτότητα των μνημείων μας, επιβεβλημένη είναι η προστασία των εναπομεινάντων ερειπίων από αυτά τα δύο μνημεία, καθότι είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία της περιοχής.

Καλέμης Αλέξανδρος

Βιβλιογραφία

1. Χαρ. Φαράντου: «Η Αιδηψός και αι περί αυτήν παραδόσεις» (ΑΕΜ ΙΗ 1972)

2. Χαρ. Φαράντου: «Βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες σε περιοχές χωριών της Β. Εύβοιας» (ΑΕΜ ΚΑ 1977)

3. Θόδωρου. Σκούρα: «Οχυρώσεις της Εύβοιας»

4. Δημήτρη Δεμερτζή: «Συλλογή τοπωνυμίων της νήσου Εύβοιας». (ΑΕΜ ΙΑ 1964)

5. Χρυσοστόμου Θέμελη: «Ευβοϊκή Μοναστηριολογία».

6. Άγγελου Στέφου: «Ιστιαία»

7. Τάσου Παπαποστόλου: «Λαογραφικά Β. Εύβοιας»

8. Αλέξανδρου Μωραϊτίδου: «Με του βορηά τα κύματα»

9. Γιάγκου Τσαούση: «Ευβοϊκή Εγκυκλοπαίδεια»

10. Κυριάκου Σιμοπουλου: Τόμος Α΄«Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 330-1700»

Η ιστορία της Μονής του Αγίου Γεωργίου, χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Κοντά ή πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα-Ήλιου χτίστηκε ο Χριστιανικός ναός. Στη θέση αυτή βρισκόταν και το μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα.
Η Μονή μεταφέρθηκε στην τωρινή της θέση σε μία περιοχή λίγο πιο πάνω από τα Λουτρά της Αιδηψού και σε απόσταση 13 χλμ από το χωριό Αιδηψός.

Την παλιά θέση της Μονής δηλώνει ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Γεωργίου.
Σε μία εκπληκτικής ομορφιάς τοποθεσία, με έδαφος πολύ γόνιμο και περιουσία αρκετά μεγάλη η Μονή υπέστη αρκετές καταστροφές επί Τουρκοκρατίας. Τελευταία φορά δέχτηκε επίθεση το 1821 με συνέπεια την καταστροφή πολύτιμων κειμηλίων και πνευματικών παρακαταθηκών.
Η σημερινή γυναικεία Μονή Αγίου Γεωργίου των Ηλίων είναι πανέμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα σε ότι αφορά τα κειμήλια του ναού της.
Αξίζει πραγματικά ο κόπος μίας επίσκεψης για ένα προσκύνημα αλλά και μία περιήγηση στη γύρο περιοχή.

Διαβάστε την παρουσίαση της μονής απο την ιστοσελίδα  https://poimin.gr

Στη ΝΔ πλευρά του όρους Τελέθριον και σε απόσταση 7 χλμ απο τα Ήλια, βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, σε υψόμετρο 400 μέτρων, χτισμένο, σε μαγευτική τοποθεσία. Πρόκειται για παλαιά μονή του 15ου αιώνα, ανακαινισμένη, με πολλά και σημαντικά κειμήλια, τα οποία διασώθηκαν από βαρβαρικές επιδρομές, αλλά και λείψανα αγίων.
Σύμφωνα με την τοπική ιστορία, η κατακόμβη του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου κάτω από τη μονή, προϋπήρχε του μοναστηριού και ανακαλύφθηκε έπειτα από όραμα πιστού βοσκού της γύρω περιοχής, μαζί με τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Ιωάννου.

Σήμερα αυτή η εικόνα υπάρχει στη Mονή. Η κατακόμβη ονομάζεται και «Εύρεση», διότι εκεί βρέθηκε θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Επίσης ονομάζεται και «Αλογοπατησιά», διότι ακόμη και σήμερα κάποιοι κάνουν λόγο για «εμφανίσεις» του Αγίου Γεωργίου Καβαλάρη, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν οτι έχουν ακούσει το ποδοβολητό του αλόγου. Λέγεται ότι πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε ίχνος από το πάτημα του αλόγου, αλλά το σημείο στρώθηκε με τσιμέντο!

Σύμφωνα με αφηγήσεις μαρτύρων, απέναντι από το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, στο Βαλαντοβούνι, έλαμπε ουράνιο φως. Κάποιος ευλαβής μοναχός, έπειτα από προσευχές και ικεσίες, ξεκίνησε να πάει προς το σημείο εκείνο, για να διαπιστώσει περί τίνος επρόκειτο.
Εκεί βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου.
Στον ύπνο του τον επισκέφτηκε ο άγιος, ο οποίος του υπέδειξε να ανεγείρει μονή πάνω από την κατακόμβη. Ο ευλαβής ασκητής σκόπευε να
αφιερώσει τη μονή στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, για να φτάσουμε με το πέρασμα των χρόνων στην ίδρυση του μοναστηριού.

Κατά την Τουρκοκρατία, το μοναστήρι πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στον αγώνα βρήκαν 100 άνδρες της περιοχής.Οπως αναφέρει και οι 100 σουβλίστηκαν από τους Τούρκους.
Η μονή δεν λειτούργησε για 20 ημέρες μετά από αυτό το περιστατικό, αφού οι μοναχοί συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στη Χαλκίδα με σκοπό να θανατωθούν.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, οι μοναχοί σώθηκαν χάρη στην παρέμβαση του αγίου Γεωργίου, ο οποίος με τη δύναμη του Θεού τους ελευθέρωσε.

Τα λείψανα της Mονής

Στη Mονή φυλάσσονται τα ιερά λείψανα:

-Τμήμα της δεξιάς παλάμης του Αγίου Γεωργίου, ευωδιάζον.
-Μεγάλο τμήμα της κάρας της Αγίας Μαρίνας.
-Η κάρα του Αγίου Μάμαντος.
-Ιερός σπόνδυλος της Αγίας Κυριακής.
-Αγκίδα Τιμίου Ξύλου.

Επίσης φυλάσσονται τμήματα αγίων λειψάνων πολλών άλλων αγίων.

Η μονή κατέχει μέχρι σήμερα αρκετά μετόχια, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

Της Αγίας Μαρίνας στα κάτω Ηλια, του προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, στην κορυφή του όρους Τελέθριον, του Αγίου Γεωργίου στις «Θέρμες» των Λουτρών Αιδηψού, των Αγίων Ταξιαρχών, ανάμεσα στα Ηλια και στις Ροβιές, των Αγίων Αναργύρων, κοντά στα άνω Ηλια,σχεδόν ερειπωμένος,ωστόσο εδώ υπάρχει διώροφος ναός αφιερωμένος σε δύο μοναδικές μορφές της Χριστιανοσύνης: στην αγία Πολυχρονία, μητέρα του Γεωργίου και στην εξαδέλφη του, την αγία Νίνα, ισαπόστολο της Γεωργίας.

Απολιθωμένο δάσος Κερασιάς.
Χώρος κοντά στην Κερασιά Νηλέως, επί του δρόμου Κερασιάς – Ιστιαίας. Από την περιοχή έχουν ανασκαφεί πλήθος παλαιοντολογικών θησαυρών τόσο χλωρίδας όσο και πανίδας.


Πύργος Δροσίνη.
Πυργόσπιτο (ενετικού τύπου) που χτίστηκε στις Γούβες Αρτεμισίου από τον Τούρκο Ιμπαήμ Αγά στις αρχές του 19ου αιώνα. Μετά την απελευθέρωση αγοράστηκε από την οικογένεια του μεγάλου μας ποιητή Γ. Δροσίνη. Σήμερα έχει συντηρηθεί και φιλοξενεί τοπική λαογραφική συλλογή.


Κάστρο Ωρεών.
Υπολείμματα φρουρίου πάνω από την πόλη. Χτίστηκε επί Ενετοκρατίας σε θεμέλια αρχαιότερης οχύρωσης.


Παναγία Ντινιούς.
Ξωκλήσι της Ιστιαίας χτισμένο σε μαγευτικό πλατανοδάσος, στην μεταξύ Ιστιαίας και Αρτεμισίου περιοχή.


Ταύρος Ωρεών.
Ένα από τα πιο επιβλητικά αγάλματα, που κοσμούσαν την περίλαμπρη αρχαία Ωρεό. Φιλοτεχνήθηκε προς τιμή του Δημητρίου Πολιορκητή κατά την εποχή της Μακεδονικής κυριαρχίας. Βρίσκεται στον περίβολο του ναού της πόλης κοντά στο λιμάνι

Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Κυνηγετικού Συλλόγου Ιστιαίας έχει το προνόμιο να φιλοξενεί έναν σπάνιο φυσικό πλούτο και να θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα μουσεία του είδους του στη χώρα μας.  

Σκοπός του μουσείου είναι η συμβολή του στην προστασία του δασικού και θηραματικού πλούτου και γενικότερα του φυσικού περιβάλλοντος, μέσω επιστημονικών δραστηριοτήτων (εκθέσεων, διαλέξεων και άλλων εκδηλώσεων) περιβαλλοντικού χαρακτήρα.

Ένας από τους βασικότερους στόχους του είναι η ενημέρωση των παιδιών για τον πλούτο της ελληνικής φύσης και τους σημερινούς κινδύνους υποβάθμισης αυτής της πολύτιμης εθνικής κληρονομιάς.

Ο Πύργος Δροσίνη, στις Γούβες, είναι κτισμένος πάνω σε βραχώδες ύψωμα, στο κέντρο σχεδόν του χωριού.

Είναι διώροφο κτίσμα με πέτρινους τοίχους πάχους 1 μέτρου. Στις δύο αντιδιαμετρικές γωνίες του υπάρχουν δύο κυλινδρικοί πύργοι που δίνουν στο κτίσμα μια αρκετά ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα όψη.

Ιστορία

Ο πύργος κτίστηκε τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα -μάλλον τη δεκαετία του 1810- από τον τότε Τούρκο ιδιοκτήτη του, Ιμπραήμ Αγά που είχε φήμη αιμοσταγούς τυράννου. Αρχιμάστορας ήταν ο σκλάβος Αχμέτ, ο οποίος μετά το τέλος της ανέγερσης, όπως λέει ο θρύλος, σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του αφέθηκε ελεύθερος.

Μετά την απελευθέρωση, το 1831, ο Τούρκος πούλησε όλο του το τσιφλίκι στις Γούβες στους Αλέξανδρο Δεσύλλα και Βαπτιστή Δρόσο. Το 1833 ο πύργος πουλήθηκε στον Κωνσταντίνο Πετροκόκκινο, παππού εκ μητρός του Γεωργίου Δροσίνη (1859-1852). Ο λογοτέχνης (που, σημειωτέον, γεννήθηκε στην Πλάκα) πρέπει να πέρασε κάποια νεανικά καλοκαίρια, μεταξύ 1876 και 1882, στον πύργο, όπως φαίνεται από μεταγενέστερα γραπτά του («Αγροτικαί Επιστολαί», «Το Μοιρολόι της Όμορφης»).

Μετά το 1882, η ιδιοκτησία του τσιφλικιού πέρασε στους κατοίκους-ακτήμονες της περιοχής και, την ίδια πάνω-κάτω εποχή, ο πύργος περιήλθε στην ιδιοκτησία του ιερέα του χωριού Σταύρου Παπαϊωάννου και εν συνεχεία στους απογόνους του. Κάποια στιγμή πέρασε στην Κοινότητα Γουβών. Για πολλά χρόνια παρέμεινε εγκαταλειμμένος ενώ συνοδευόταν από τη φήμη ότι ήταν στοιχειωμένος από τα θύματα του Ιμπραήμ Αγά.

Είχε κριθεί διατηρητέο οίκημα ήδη από το 1977 (ΦΕΚ. 417/ 29.04.77). Για κανα δυο χρόνια μετά το 2013 ένα μεγάλο πανό με τη λέξη «ΒΟΗΘΕΙΑ» ήταν κρεμασμένο από το παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Τελικά ο πύργος ανακαινίσθηκε το 2015. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Ιστιαίας - Αιδηψού και λειτουργεί ως μουσείο, στεγάζοντας μια ενδιαφέρουσα λαογραφική συλλογή.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Ο πύργος αποτελείται από ένα κεντρικό, διώροφο, ορθογώνιο οικοδόμημα με εσωτερικές διαστάσεις 5✖5 μ περίπου. Το πάχος των τοίχων είναι γύρω στο 1 μέτρο. Οι δύο γωνίες του κτιρίου, η νοτιοδυτική και η βορειοανατολική, έχουν διαμορφωθεί σε στρογγυλούς πύργους με τυφεκιοθυρίδες.

Η περίμετρος του ΝΔ πύργου είναι 12μ και του ΒΑ πύργου είναι 9μ.

Σε διάφορες ιστοσελίδες αναγράφεται ότι το εμβαδόν του πύργου είναι 100 τ.μ. Μάλλον πρόκειται για κατά προσέγγιση υπολογισμό των εσωτερικών χώρων του πύργου, και στους δύο ορόφους συμπεριλαμβανομένων των πυργίσκων.
Ο πύργος είναι χτισμένος με αργολιθοδομή χωρίς εξωτερικό επίχρισμα. Η στέγη είναι κεραμοσκεπή, τόσο του κυρίως κτίσματος όσο και των γωνιακών πύργων.

Στην αρχική μορφή του πύργου, η κυρία είσοδος του πύργου ήταν στον δεύτερο όροφο και ήταν προσβάσιμη από πέτρινη εξωτερική σκάλα εφαπτομένη του ΝΔ πυργίσκου. Η είσοδος αυτή και η σκάλα υπάρχουν ακόμα αλλά τώρα υπάρχει και μια είσοδος στο ισόγειο.

Ο πύργος έχει ανακαινιστεί πρόσφατα χωρία να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία ανήκει.

(Το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα  https://www.kastra.eu   )