Σε μικρή απόσταση από το χωριό της Αιδηψού, επί του δρόμου που οδηγεί στην Ι.Μ. του Αγίου Γεωργίου, συνυπάρχουν τα ερείπια δύο σημαντικών ιστορικών μνημείων της Βόρειας Εύβοιας. Η θέση είναι γνωστή σήμερα με την ονομασία «Αγία Παρασκευή», λόγω του εκεί ευρισκομένου, σχετικά νεόδμητου ναΐσκου της ομώνυμης Αγίας, που αντικατέστησε τον παλαιότερο.

Πρόκειται για τα μνημεία:

1. Του Ενετικού Πύργου της Αιδηψού διαστάσεων 7,30 Χ 6,50 μ.

2. Της Εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής, ίχνη της οποίας βρίσκονται σε απόσταση 150 μ. νοτιοδυτικά του καινούριου ναΐσκου και περίπου 50 μέτρα δυτικά του Πύργου, μέσα στην απότομη κατωφέρεια του λοφίσκου.

(ΣΣ: ΔΕΙΤΕ Video του ΔΙΑΥΛΟΣ News για τα μνημεία κάνοντας κλικ ΕΔΩ)

Η κοινή ιστορία των δύο μνημείων αρχίζει μερικές δεκαετίες μετά την κατάκτηση της Εύβοιας από τους Ενετούς (1205). Η κατάκτηση αυτή επακολούθησε της γνωστής σε όλους καταλήψεως της Κωνσταντινούπολης υπό των Σταυροφόρων της Δ΄ Σταυροφορίας την 13η Απριλίου 1204.

Η Εύβοια δόθηκε στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης και ο Βονιφάτιος την παραχώρησε σε τρεις ευπατρίδες από την Βερόνα, που ονομάστηκαν Τριτημόριοι (Terzieri). Από αυτούς επικράτησε ο Rabano della Carceri, ο οποίος το 1209 παρέδωσε την Εύβοια στην εξουσία των Βενετών.

Η Ενετοκρατία στην Εύβοια διήρκεσε από το 1205 μέχρι το 1470. Κατά το διάστημα αυτό σε ολόκληρο το νησί κατασκευάστηκαν νέες ή διαμορφώθηκαν αρχαιότερες οχυρώσεις, καθώς επίσης και φρυκτωρίες (φρυκτός = πυρσός και ώρα = φροντίδα). Φρυκτωρίες ήταν οι εγκαταστάσεις σε υψηλές τοποθεσίες, μέσω των οποίων μεταδίδονταν σε μακρινές αποστάσεις οπτικά σήματα με φλόγες την νύκτα και καπνούς την ημέρα.

Σήμερα σώζονται αρκετά τέτοια μνημεία της Ενετοκρατίας (κάστρα, πύργοι και φρυκτωρίες) σε ολόκληρη την Εύβοια (κυρίως στο νότιο τμήμα). Άλλα από αυτά τα μνημεία εξακολουθούν να βρίσκονται σε καλή σχετικά κατάσταση, ενώ άλλα βρίσκονται ερειπωμένα ή εντελώς κατεστραμμένα.

Ο Πύργος της Αιδηψού είναι μία από αυτές τις ενετικές οχυρώσεις, που δημιουργήθηκε παράλληλα με έναν μικρό καθολικό ναΐσκο στο όνομα της Αγίας Παρασκευής. Μιας Αγίας και Μάρτυρος, που τιμάται εξίσου τόσο από τους Ορθόδοξους, όσο και από τους Καθολικούς Χριστιανούς.

Σύμφωνα με τις ταυτιζόμενες απόψεις των Ευβοέων ερευνητών και μελετητών, ο Πύργος και ο ναός χτίστηκαν για τις ανάγκες της Βενετής Κυράς Αιδηψού και Λιχάδων, Βαρόνης Πετρονέλλα Τόκκο, που χρησιμοποιούσε προφανώς τον Πύργο ως καταφύγιο και το εκκλησάκι για τις θρησκευτικές ανάγκες, τόσο της ίδιας, όσο και της φρουράς της. Η Πετρονέλλα Τόκκο, διετέλεσε Κυρά της Αιδηψού και των Λιχάδων μεταξύ των ετών 1383 και 1410. Αποχώρησε το 1410, προφανώς λόγω των συνεχώς αυξανόμενων πειρατικών επιδρομών κατά την εποχή εκείνη στην Βόρεια Εύβοια.

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως σε μία από τις πιο οργανωμένες πειρατικές και ληστρικές επιδρομές που έγινε το 1414 από στεριά και θάλασσα, η Αιδηψός, τόσο η αρχαία (σημερινή Λουτρόπολη), όσο και η νεώτερη (χωριό) κατεστράφησαν ολοσχερώς και οι κάτοικοι τους πουλήθηκαν ως σκλάβοι στα παζάρια της Ανατολής και της Β. Αφρικής.

Μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παράδοξη η υπόθεση πως η αποχώρηση της Βενετσιάνας Κυράς, σχετίζεται εμμέσως με αυτή την οργανωμένη πειρατική επιδρομή, υπό το δεδομένο πως ήταν εξ αρχής γνωστή στους Ενετούς. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από καταγεγραμμένες μαρτυρίες ερευνητών εκείνης της εποχής, που αποκαλύπτουν πως οι Βενετσιάνοι ναυτικοί του Αιγαίου, έκαναν πολλές οικονομικές συμφωνίες με τους πειρατές, επιτρέποντας με το αζημίωτο τέτοιες αποκρουστικές πράξεις.

Η καταστροφή του Πύργου είναι άγνωστο από πότε ξεκίνησε, όπως επίσης δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως, αν ο λατινικός ναός της Αγίας Παρασκευής λειτούργησε για κάποιο διάστημα και ως Ορθόδοξος, προφανώς κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και μετά. Το μόνο γνωστό σήμερα είναι πως η περιοχή του Πύργου είναι μετόχι της Μονής Αγίου Γεωργίου μαζί με το νέο εκκλησάκι της Αγίας.

Η πιο αξιόπιστη προσέγγιση γίνεται το 1977 από τον γνωστό ερευνητή Χαράλαμπο Φαράντο ο οποίος γράφει: «Είναι μικρή εκκλησία, μονόχωρη, με ημικυκλική κόγχη ιερού, αλλά κατερειπωμένη. Σώζεται μόνο η ημικυκλική κόγχη του ιερού σε ύψος 1.20 μ. Η εξωτερική τοιχοδομία δε φαίνεται γιατί είναι σκεπασμένη από τα χώματα του υπερκείμενου λόφου. Τα υλικά με τα οποία κτίστηκε η εκκλησία είναι αργοί λίθοι, πλίνθοι, σχιστόπλακες και παχύ κονίαμα. Το δάπεδο είναι αθέατο. Η εκκλησία χρονολογείται πιθανόν στον 18ο αιώνα».

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή το παλιότερο λατινικό εκκλησάκι προφανώς επισκευάστηκε και λειτούργησε ως ορθόδοξο μέχρι να καταστραφεί πιθανότατα από τις ορδές του Περκόφτσιαλη το 1823. Υπάρχει ακόμη και μια παράδοση που θέλει την εκκλησία να προϋπάρχει της Ενετοκρατίας και να ανήκει στην Μονή Θερμών (που κατεστράφη κατά τον 15ο αι.). Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να υποθέσουμε πως ο ναός της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε ως Ορθόδοξος, μετετράπη αργότερα σε Καθολικό και ακολούθως έγινε και πάλι Ορθόδοξος μέχρι την καταστροφή του το 1823. Η περίοδος μάλιστα κατά την οποία ο ναΐσκος λειτούργησε ως Καθολικός, έδωσε στην περιοχή αυτή της «Αγίας Παρασκευής» το προσωνύμιο «Φραγκούλα», που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της Αιδηψού.

Σήμερα (2018) τα σωζόμενα ίχνη του μνημείου είναι δυστυχώς λιγότερα από αυτά που περιγράφει ο Χ. Φαράντος το 1977. Δύο κυπαρίσσια σηματοδοτούν το σημείο που βρισκόταν ο ναός. Αυτός που θα καταφέρει να πλησιάσει το δυσπρόσιτο πια σημείο θα μπορέσει να δει λίγα σημάδια από την κόγχη του ιερού.

Αντίθετα με τα ίχνη του παλαιού ναού της Αγίας Παρασκευής, τα ερείπια του Πύργου δεν παρουσιάζουν σοβαρές αλλοιώσεις σε σχέση με την εικόνα που παρουσίαζαν πριν 50 χρόνια.

Από ότι παρατήρησα κατά την τελευταία μου επίσκεψη (Απρίλιος 2108) πρέπει να υπάρχει κάποια σύγχυση σε ότι αφορά την ταυτότητα της παλαιάς εκκλησίας, αφού κάποιοι θεωρούν πως ήταν του Αγίου Παντελεήμονος. Η σύγχυση μάλλον προέρχεται από το εικονοστάσι, που έχει στηθεί κοντά στα ερείπια του Πύργου, με την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος.

Εκτός όμως από την αναγκαία ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας για την ιστορική ταυτότητα των μνημείων μας, επιβεβλημένη είναι η προστασία των εναπομεινάντων ερειπίων από αυτά τα δύο μνημεία, καθότι είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία της περιοχής.

Καλέμης Αλέξανδρος

Βιβλιογραφία

1. Χαρ. Φαράντου: «Η Αιδηψός και αι περί αυτήν παραδόσεις» (ΑΕΜ ΙΗ 1972)

2. Χαρ. Φαράντου: «Βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες σε περιοχές χωριών της Β. Εύβοιας» (ΑΕΜ ΚΑ 1977)

3. Θόδωρου. Σκούρα: «Οχυρώσεις της Εύβοιας»

4. Δημήτρη Δεμερτζή: «Συλλογή τοπωνυμίων της νήσου Εύβοιας». (ΑΕΜ ΙΑ 1964)

5. Χρυσοστόμου Θέμελη: «Ευβοϊκή Μοναστηριολογία».

6. Άγγελου Στέφου: «Ιστιαία»

7. Τάσου Παπαποστόλου: «Λαογραφικά Β. Εύβοιας»

8. Αλέξανδρου Μωραϊτίδου: «Με του βορηά τα κύματα»

9. Γιάγκου Τσαούση: «Ευβοϊκή Εγκυκλοπαίδεια»

10. Κυριάκου Σιμοπουλου: Τόμος Α΄«Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 330-1700»

      

Ακολουθώντας την διαδρομή από την Ιστιαία, για την Βορειανατολική πλευρά του νησιού, προς το Πευκί, Γούβες, και Βασιλικά, μετά το χωριό Νέα Σινασό στην δεξιά πλευρά του δρόμου, συναντάμε μια διασταύρωση.

Αφού στρίψουμε και διανύσουμε μια απόσταση περίπου 1800 μέτρα, περνώντας ανάμεσα σε περιβόλια με ελιές, και μικρούς λόφους, φτάνουμε σε μια μικρή κοιλάδα και εκεί περιτριγυρισμένο από ψηλά πλατάνια, κυπαρίσσια, κτισμένο σε επιβλητικό σημείο βρίσκετε το Εκκλησάκι της Παναγίας Ντίνιους που βρίσκεται μέσα σε ιδιωτική έκταση που ανάγεται στα χρόνια της ύστερης τουρκοκρατίας, ενώ βρίσκεται κοντά στην περιοχή Κεφάλες που έχει πλούσιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Σύμφωνα με τους ντόπιους κατοίκους ένας βοσκός είδε μια λάμψη μέσα σε θάμνο, όταν πήγε κοντά είδε την εικόνα και στο σημείο αυτό έχει χτιστεί το Εκκλησάκι, αρχικά αφιερωμένο στην Αγία Αικατερίνη όμως άγνωστο πότε ακριβώς, αλλά το 1951 γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το σημερινό Εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Σύμφωνα με την παράδοση της περιοχής ένας Τούρκος Οθωμανός στρατιώτης κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, πυροβόλησε την εικόνα, στην προσπάθειά του να σκοτώσει κάποιον Έλληνα που κυνηγούσε και που αυτός κρύφτηκε πίσω από την εικόνα να προστατευθεί, όμως η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «επέστρεψε» τη σφαίρα πίσω στον στρατιώτη, τον βρήκε στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη του σημείου της βολής του πυροβόλου όπλου του Τούρκου στο πρόσωπο της Παναγίας και ειδικότερα στο Μέτωπο όπου υπάρχει ακόμη το σημάδι.

Η «επιστροφή» της σφαίρας, έδωσε το όνομα στην Παναγία που ονομάστηκε Παναγία Ντινιούς ή Ντονιούς από την τουρκική λέξη ”Donus” που σημαίνει «επιστροφή», δηλαδή Παναγία της επιστροφής.

Υπάρχουν και άλλες εκδοχές του θρύλου αυτού που καταλήγουν όμως σε γενικές γραμμές στο ίδιο αποτέλεσμα, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι στην εικόνα κάτω από το επάργυρο κάλυμμα υπάρχει η επιγραφή «Παναγία η Ελεούσα».


Σύμφωνα με εκτιμήσεις η θαυματουργή εικόνα μπορεί να έχει αγιογραφηθεί ακόμα και τον 11ο αιώνα, ή να είναι λίγο μεταγενέστερη (μεταξύ του 14ου ή 16ου αιώνα), αλλά φιλοτεχνημένη ξανά επάνω σε μία προηγούμενη εικόνα που ανάγεται στον 10ο ή 11ο αιώνα.

Η εικόνα συντηρήθηκε το 1972 από τον αγιογράφο κ. Νίκο Κάϊλα στην Αθήνα όπου σύμφωνα με αυτόν: Υπάρχει ένα επίστρωμα γύψινο και έχουν χρησιμοποιηθεί για την αγιογράφησή της χρώματα αναμεμειγμένα σε κροκάδι αυγού, όπως σε όλες τις παλιές φορητές εικόνες.

Θυμίζει έντονα Μακεδονικές Εικόνες με ευρεία φόρμα, σκληρή πτυχολογία και λαϊκή έκφραση ενώ έχει μνήμες παμπάλαιες και ελαφρά διακοσμητική διάθεση.

Το πρόσωπο της Παναγίας δεν είναι το αρχικό αλλά το δεύτερο και μάλλον υπήρχε και τρίτο πρόσωπο από κάλυμμα με τσίγκο το οποίο έχει αφαιρεθεί.

Το αρχικό καταστράφηκε είτε από άγνοια των χριστιανών που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα κομματάκι της Εικόνας για φυλαχτό, είτε από το γυάλισμα του καλύμματος κατά το οποίο χρησιμοποιούσαν σόδα ή στάχτη κτλ.

Το επάργυρο κάλυμμα της Εικόνας προξένησε μεγάλη ζημιά στην εικόνα και έχει γίνει και παλαιότερα κάποια επιζωγράφιση, ιδίως στα σημεία από τα δεξιά της Παναγίας.

Μετά το σχετικό καθάρισμα της εικόνας ήλθε σε φως και η ονομασία της που είναι: «Η ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» και υπάρχει πλούσια παράδοση για τα θαύματα ή ακόμα και για εμφανίσεις της Παναγίας.

Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει στις 23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου στην πανήγυρη συρρέουν πολλοί επισκέπτες και τα αφιερώματα επάνω στην εικόνα μαρτυρούν τη θαυματουργική δράση της.

Κατά την καλοκαιρινή περίοδο μπορείτε να την επισκεφτείτε καθημερινά, ενώ από τον Οκτώβριο έως το Πάσχα, κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή.

(το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα http://greekorthodoxreligioustourism.blogspot.com  )

Στη Μονή Γαλατάκη η οποία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο (θαλασσινό προστάτη και αντικαταστάτη κατά κάποιο τρόπο του Ποσειδώνα), θα μπορέσετε να απολαύσετε την απόλυτη αρμονία του υγρού στοιχείου με την φύση.

Βρίσκεται σε μία πραγματικά μαγευτική τοποθεσία οροπεδινή 200 μέτρα ψηλότερα από την θάλασσα έχοντας έτσι εξαίσια θέα προς τον Ευβοϊκό αλλά και τις ακτές της απέναντι ευρισκόμενης Βοιωτίας.
Η μονή Γαλατάκη ήταν ανδρική. Από το 1946 όμως μετατράπηκε σε γυναικεία.

Γιορτάζει στην επίσημη γιορτή του Αγίου Νικολάου, στις 6 Δεκεμβρίου, αλλά και την 20η Μαΐου, επέτειο της ανακομιδής των λειψάνων του.
Την ημέρα αυτή πανηγυρίζει η Μονή μέσα στο καταπράσινο μαγευτικό ανοιξιάτικο τοπίο, τέτοιο σαν κι αυτά που μόνο το νησί της Εύβοιας ξέρει να προσφέρει.

Ακόμη στην περιοχή Γαλατάκη οι ερημικές παραλίες κάτω από την Μονή με τα υπέροχα πεύκα που ακουμπούν στην θάλασσα, θα σας μείνει πραγματικά αξέχαστη.

Η ιστορία της Μονής του Αγίου Γεωργίου, χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Κοντά ή πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα-Ήλιου χτίστηκε ο Χριστιανικός ναός. Στη θέση αυτή βρισκόταν και το μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα.
Η Μονή μεταφέρθηκε στην τωρινή της θέση σε μία περιοχή λίγο πιο πάνω από τα Λουτρά της Αιδηψού και σε απόσταση 13 χλμ από το χωριό Αιδηψός.

Την παλιά θέση της Μονής δηλώνει ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Γεωργίου.
Σε μία εκπληκτικής ομορφιάς τοποθεσία, με έδαφος πολύ γόνιμο και περιουσία αρκετά μεγάλη η Μονή υπέστη αρκετές καταστροφές επί Τουρκοκρατίας. Τελευταία φορά δέχτηκε επίθεση το 1821 με συνέπεια την καταστροφή πολύτιμων κειμηλίων και πνευματικών παρακαταθηκών.
Η σημερινή γυναικεία Μονή Αγίου Γεωργίου των Ηλίων είναι πανέμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα σε ότι αφορά τα κειμήλια του ναού της.
Αξίζει πραγματικά ο κόπος μίας επίσκεψης για ένα προσκύνημα αλλά και μία περιήγηση στη γύρο περιοχή.

Διαβάστε την παρουσίαση της μονής απο την ιστοσελίδα  https://poimin.gr

Στη ΝΔ πλευρά του όρους Τελέθριον και σε απόσταση 7 χλμ απο τα Ήλια, βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, σε υψόμετρο 400 μέτρων, χτισμένο, σε μαγευτική τοποθεσία. Πρόκειται για παλαιά μονή του 15ου αιώνα, ανακαινισμένη, με πολλά και σημαντικά κειμήλια, τα οποία διασώθηκαν από βαρβαρικές επιδρομές, αλλά και λείψανα αγίων.
Σύμφωνα με την τοπική ιστορία, η κατακόμβη του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου κάτω από τη μονή, προϋπήρχε του μοναστηριού και ανακαλύφθηκε έπειτα από όραμα πιστού βοσκού της γύρω περιοχής, μαζί με τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Ιωάννου.

Σήμερα αυτή η εικόνα υπάρχει στη Mονή. Η κατακόμβη ονομάζεται και «Εύρεση», διότι εκεί βρέθηκε θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Επίσης ονομάζεται και «Αλογοπατησιά», διότι ακόμη και σήμερα κάποιοι κάνουν λόγο για «εμφανίσεις» του Αγίου Γεωργίου Καβαλάρη, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν οτι έχουν ακούσει το ποδοβολητό του αλόγου. Λέγεται ότι πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε ίχνος από το πάτημα του αλόγου, αλλά το σημείο στρώθηκε με τσιμέντο!

Σύμφωνα με αφηγήσεις μαρτύρων, απέναντι από το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, στο Βαλαντοβούνι, έλαμπε ουράνιο φως. Κάποιος ευλαβής μοναχός, έπειτα από προσευχές και ικεσίες, ξεκίνησε να πάει προς το σημείο εκείνο, για να διαπιστώσει περί τίνος επρόκειτο.
Εκεί βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου.
Στον ύπνο του τον επισκέφτηκε ο άγιος, ο οποίος του υπέδειξε να ανεγείρει μονή πάνω από την κατακόμβη. Ο ευλαβής ασκητής σκόπευε να
αφιερώσει τη μονή στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, για να φτάσουμε με το πέρασμα των χρόνων στην ίδρυση του μοναστηριού.

Κατά την Τουρκοκρατία, το μοναστήρι πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στον αγώνα βρήκαν 100 άνδρες της περιοχής.Οπως αναφέρει και οι 100 σουβλίστηκαν από τους Τούρκους.
Η μονή δεν λειτούργησε για 20 ημέρες μετά από αυτό το περιστατικό, αφού οι μοναχοί συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στη Χαλκίδα με σκοπό να θανατωθούν.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, οι μοναχοί σώθηκαν χάρη στην παρέμβαση του αγίου Γεωργίου, ο οποίος με τη δύναμη του Θεού τους ελευθέρωσε.

Τα λείψανα της Mονής

Στη Mονή φυλάσσονται τα ιερά λείψανα:

-Τμήμα της δεξιάς παλάμης του Αγίου Γεωργίου, ευωδιάζον.
-Μεγάλο τμήμα της κάρας της Αγίας Μαρίνας.
-Η κάρα του Αγίου Μάμαντος.
-Ιερός σπόνδυλος της Αγίας Κυριακής.
-Αγκίδα Τιμίου Ξύλου.

Επίσης φυλάσσονται τμήματα αγίων λειψάνων πολλών άλλων αγίων.

Η μονή κατέχει μέχρι σήμερα αρκετά μετόχια, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

Της Αγίας Μαρίνας στα κάτω Ηλια, του προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, στην κορυφή του όρους Τελέθριον, του Αγίου Γεωργίου στις «Θέρμες» των Λουτρών Αιδηψού, των Αγίων Ταξιαρχών, ανάμεσα στα Ηλια και στις Ροβιές, των Αγίων Αναργύρων, κοντά στα άνω Ηλια,σχεδόν ερειπωμένος,ωστόσο εδώ υπάρχει διώροφος ναός αφιερωμένος σε δύο μοναδικές μορφές της Χριστιανοσύνης: στην αγία Πολυχρονία, μητέρα του Γεωργίου και στην εξαδέλφη του, την αγία Νίνα, ισαπόστολο της Γεωργίας.

Το μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Κυνηγετικού Συλλόγου Ιστιαίας έχει το προνόμιο να φιλοξενεί έναν σπάνιο φυσικό πλούτο και να θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα μουσεία του είδους του στη χώρα μας.  

Σκοπός του μουσείου είναι η συμβολή του στην προστασία του δασικού και θηραματικού πλούτου και γενικότερα του φυσικού περιβάλλοντος, μέσω επιστημονικών δραστηριοτήτων (εκθέσεων, διαλέξεων και άλλων εκδηλώσεων) περιβαλλοντικού χαρακτήρα.

Ένας από τους βασικότερους στόχους του είναι η ενημέρωση των παιδιών για τον πλούτο της ελληνικής φύσης και τους σημερινούς κινδύνους υποβάθμισης αυτής της πολύτιμης εθνικής κληρονομιάς.

Στους πρόποδες του όρους Καβαλάρης σε υψόμετρο 927 μέτρα, και σε απόσταση 20 περίπου χιλιόμετρα βόρεια της Λίμνης και 15 χλμ. από τις Ροβιές βρίσκεται η ανδρική μονή του Οσίου Δαβίδ αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.

Στο ναό φυλάσσονται τα θαυματουργά οστά του οσίου Δαβίδ, το θυμιατό και το πετραχήλι του καθώς και άλλα κειμήλια.
Στα νότια της Μονής, υπάρχει το "Ασκητήριο" του Οσίου Δαβίδ, μια μικρή σπηλιά μέσα σε ένα βράχο, και το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους.
Εκτός του χώρου της αυλής υπάρχουν πολλά εκκλησάκια στη μνήμη διάφορων Αγίων.

Ενδιαφέρον είναι το υπόγειο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων το οποίο είναι ζωγραφισμένο με θαυμάσιες αγιογραφίες του 17ου αιώνα και το οποίο στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως κρυφό σχολειό.
Η Μονή γιορτάζει στις 6 Αυγούστου και την 1η Νοεμβρίου.
Η διαδρομή αυτή μπορεί να συνδυασθεί με επίσκεψη στους καταρράκτες του Δρυμώνα που απέχουν περίπου 2 χιλ.

Δείτε το Video που ακολουθεί (απο το ΔΙΑΥΛΟΣ News).