Για 3.500 και πλέον χρόνια, η ιστορική παρουσία της Βόρειας Εύβοιας στις εξελίξεις του παγκόσμιου πολιτισμού δεν είναι μόνο αδιάκοπα συνεχής, αλλά και πρωταγωνιστική .

Συνεχίζοντας αυτή την παράδοση, η νεότερη ιστορία δεν ήταν δυνατόν να αφήσει μακριά από τους προβολείς του προσκηνίου της τη Βόρεια Εύβοια.

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα από τα πιο νέα ιστορικά μνημεία της. Δεν είναι άλλο από το Ναυτικό Οχυρό Βορείου Ευβοϊκού (Ν.Ο.Β.Ε.) ή αλλιώς το «Οχυρό των Γουβών» όπως το ξέρουμε εμείς οι ντόπιοι.

Μια ιστορία (1937-1945) γκρίζα και σύντομη, όπως όλες οι ιστορίες του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, που άφησε όμως ανεξίτηλα σημάδια στο βιβλίο της βορειοευβοϊκής ιστορίας.

Δείτε το VIDEO απο το ΔΙΑΥΛΟΣ News με τον Ιστορικό ερευνητή - συγγραφέα Αλέξανδρο Καλέμη, με την ιστορία των οχυρών, κάνοντας κλικ ΕΔΩ

Ένα μοναδικό έργο του αρχαιοελληνικού κόσμου, που ακόμα και σήμερα κρατά «αιχμάλωτο» τον θεατή του με την ομορφιά της πλαστικότητάς του και με την «ζωντάνια» της φόρμας του στο πεντελικό μάρμαρο.

Ο Ταύρος των Ωρεών βρέθηκε τον Αύγουστο του 1965, στη θάλασσα, κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης του
λιμανιού. Η τοποθέτηση του στο βάθρο ολοκληρώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1966.

Πρόκειται για ένα ολόγλυφο ανάθημα φυσικού μεγέθους που παριστάνει ταύρο σε στάση επίθεσης. Είναι κατασκευασμένος από λευκό πεντελικό μάρμαρο και ζυγίζει περίπου 4,8 τόνους.
Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο και βάρος γλυπτά που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο.
Ο αρχαίος γλύπτης επεξεργάστηκε έναν αρχικό όγκο μαρμάρου περίπου 8 τόνων.
Οι διαστάσεις του γλυπτού είναι 3,20 μ. μήκος, σωζόμενο ύψος 1,30 μ. και πλάτος 0,75 μ.
Οι διαστάσεις του βάθρου είναι 3,20 μ. μήκος, 1,30 μ. ύψος και 1,15 μ. πλάτος.




Η πίσω αθέατη πλευρά του ταύρου είναι ημίεργη. Το γλυπτό σώζεται σχεδόν ακέραιο, με εξαίρεση τα ένθετα κέρατα (που ήταν κατασκευασμένα από άλλο υλικό, πιθανότατα από μάρμαρο άλλου χρώματος), τμήμα της ουράς και τα πόδια, τα οποία έχουν σπάσει από τον μηρό και κάτω, προφανώς γιατί δεν είχαν την ίδια αντοχή με το συμπαγές υπόλοιπο σώμα, κατά την πτώση του στη θάλασσα. Τα μέλη αυτά δεν έχουν βρεθεί.

Ο Ταύρος είχε αποδοθεί με εξαιρετική φυσικότητα και ζωντάνια. Πρόκειται για δημιούργημα σπουδαίου καλλιτέχνη.

Η κατασκευή του χρονολογείται στον 4ο π.Χ. αιώνα και κατά πάσα πιθανότητα κατασκευάστηκε σε κάποιο αττικό εργαστήριο και έπειτα μεταφέρθηκε στους Ωρεούς.
Ενδεχομένως, ήταν ανάθημα σε ιερό ή ίσως κοσμούσε κάποιο ταφικό μνημείο ενός επιφανούς πολίτη των Ωρεών.
Μια τρίτη εκδοχή είναι ότι υπήρξε το σύμβολο της αρχαίας πόλης ή αποτελούσε αφιέρωμα στην ίδρυση της Ευβοϊκής συμπολιτείας, σύμβολο ολόκληρης της Εύβοιας, εκπρόσωπο της τέχνης και της δύναμης του νησιού.

(το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα των Ωρεών www.oreoi.gr  )

Η ιστορία της Μονής του Αγίου Γεωργίου, χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Κοντά ή πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα-Ήλιου χτίστηκε ο Χριστιανικός ναός. Στη θέση αυτή βρισκόταν και το μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα.
Η Μονή μεταφέρθηκε στην τωρινή της θέση σε μία περιοχή λίγο πιο πάνω από τα Λουτρά της Αιδηψού και σε απόσταση 13 χλμ από το χωριό Αιδηψός.

Την παλιά θέση της Μονής δηλώνει ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Γεωργίου.
Σε μία εκπληκτικής ομορφιάς τοποθεσία, με έδαφος πολύ γόνιμο και περιουσία αρκετά μεγάλη η Μονή υπέστη αρκετές καταστροφές επί Τουρκοκρατίας. Τελευταία φορά δέχτηκε επίθεση το 1821 με συνέπεια την καταστροφή πολύτιμων κειμηλίων και πνευματικών παρακαταθηκών.
Η σημερινή γυναικεία Μονή Αγίου Γεωργίου των Ηλίων είναι πανέμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα σε ότι αφορά τα κειμήλια του ναού της.
Αξίζει πραγματικά ο κόπος μίας επίσκεψης για ένα προσκύνημα αλλά και μία περιήγηση στη γύρο περιοχή.

Διαβάστε την παρουσίαση της μονής απο την ιστοσελίδα  https://poimin.gr

Στη ΝΔ πλευρά του όρους Τελέθριον και σε απόσταση 7 χλμ απο τα Ήλια, βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, σε υψόμετρο 400 μέτρων, χτισμένο, σε μαγευτική τοποθεσία. Πρόκειται για παλαιά μονή του 15ου αιώνα, ανακαινισμένη, με πολλά και σημαντικά κειμήλια, τα οποία διασώθηκαν από βαρβαρικές επιδρομές, αλλά και λείψανα αγίων.
Σύμφωνα με την τοπική ιστορία, η κατακόμβη του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου κάτω από τη μονή, προϋπήρχε του μοναστηριού και ανακαλύφθηκε έπειτα από όραμα πιστού βοσκού της γύρω περιοχής, μαζί με τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Ιωάννου.

Σήμερα αυτή η εικόνα υπάρχει στη Mονή. Η κατακόμβη ονομάζεται και «Εύρεση», διότι εκεί βρέθηκε θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου. Επίσης ονομάζεται και «Αλογοπατησιά», διότι ακόμη και σήμερα κάποιοι κάνουν λόγο για «εμφανίσεις» του Αγίου Γεωργίου Καβαλάρη, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν οτι έχουν ακούσει το ποδοβολητό του αλόγου. Λέγεται ότι πριν από αρκετά χρόνια υπήρχε ίχνος από το πάτημα του αλόγου, αλλά το σημείο στρώθηκε με τσιμέντο!

Σύμφωνα με αφηγήσεις μαρτύρων, απέναντι από το σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, στο Βαλαντοβούνι, έλαμπε ουράνιο φως. Κάποιος ευλαβής μοναχός, έπειτα από προσευχές και ικεσίες, ξεκίνησε να πάει προς το σημείο εκείνο, για να διαπιστώσει περί τίνος επρόκειτο.
Εκεί βρήκε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου.
Στον ύπνο του τον επισκέφτηκε ο άγιος, ο οποίος του υπέδειξε να ανεγείρει μονή πάνω από την κατακόμβη. Ο ευλαβής ασκητής σκόπευε να
αφιερώσει τη μονή στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, για να φτάσουμε με το πέρασμα των χρόνων στην ίδρυση του μοναστηριού.

Κατά την Τουρκοκρατία, το μοναστήρι πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στον αγώνα βρήκαν 100 άνδρες της περιοχής.Οπως αναφέρει και οι 100 σουβλίστηκαν από τους Τούρκους.
Η μονή δεν λειτούργησε για 20 ημέρες μετά από αυτό το περιστατικό, αφού οι μοναχοί συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στη Χαλκίδα με σκοπό να θανατωθούν.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, οι μοναχοί σώθηκαν χάρη στην παρέμβαση του αγίου Γεωργίου, ο οποίος με τη δύναμη του Θεού τους ελευθέρωσε.

Τα λείψανα της Mονής

Στη Mονή φυλάσσονται τα ιερά λείψανα:

-Τμήμα της δεξιάς παλάμης του Αγίου Γεωργίου, ευωδιάζον.
-Μεγάλο τμήμα της κάρας της Αγίας Μαρίνας.
-Η κάρα του Αγίου Μάμαντος.
-Ιερός σπόνδυλος της Αγίας Κυριακής.
-Αγκίδα Τιμίου Ξύλου.

Επίσης φυλάσσονται τμήματα αγίων λειψάνων πολλών άλλων αγίων.

Η μονή κατέχει μέχρι σήμερα αρκετά μετόχια, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

Της Αγίας Μαρίνας στα κάτω Ηλια, του προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, στην κορυφή του όρους Τελέθριον, του Αγίου Γεωργίου στις «Θέρμες» των Λουτρών Αιδηψού, των Αγίων Ταξιαρχών, ανάμεσα στα Ηλια και στις Ροβιές, των Αγίων Αναργύρων, κοντά στα άνω Ηλια,σχεδόν ερειπωμένος,ωστόσο εδώ υπάρχει διώροφος ναός αφιερωμένος σε δύο μοναδικές μορφές της Χριστιανοσύνης: στην αγία Πολυχρονία, μητέρα του Γεωργίου και στην εξαδέλφη του, την αγία Νίνα, ισαπόστολο της Γεωργίας.

Σε απόσταση περίπου 20 χιλ. από την Ιστιαία βρίσκεται η Αιδηψός. Λουτρόπολη με παράδοση για τις ιαματικές πηγές της.

Πέρα από τις ιαματικές λουτροθεραπείες και τα πλήθος ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια, η Αιδηψός διαθέτει πολλά εστιατόρια, ταβέρνες, ουζερί, ζαχαροπλαστεία, πιτσαρίες και στέκια για όλες τις ηλικίες . Επίσης υπάρχουν πολλά εμπορικά μαγαζιά με παραδοσιακά προϊόντα που λειτουργούν όλες τις ώρες

Μεταξύ των ιδιωτικών υδροθεραπευτηρίων και ξενοδοχείων λειτουργεί και το  «ΘΕΡΜΑΙ ΣΥΛΛΑ», ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία και spa της Ευρώπης όπου το στύλ και η κομψότητα συνδυάζονται με τη χαλάρωση και την αναζωογόνηση.

Στην Αιδηψό επίσης υπάρχει και παιδική βιβλιοθήκη όπου μπορούν να απασχοληθούν δημιουργικά οι μικρές επισκέπτες της περιοχής.






Απόλυτα συνυφασμένη είναι η ταυτότητα και η ιστορία της Αιδηψού με τις θαυματουργικές θερμοπηγές της .

Ακόμη και η ονομασία της, σύμφωνα με τον αρχαίο λεξικογράφο Στέφανο, παραπέμπει στην έννοια της θεραπείας των ανθρώπινων γεννητικών οργάνων (αιδοίον και αιδοία = γεννητικά όργανα) + (άψω εκ του άπτομαι = θεραπεύω δια του αγγίγματος).

Οι θερμοπηγές της Αιδηψού, αν και γνωστές από τη μυθολογία και την προϊστορική εποχή, αξιοποιήθηκαν κατά εποχή της Ρωμαιοκρατίας και μάλιστα κατά τρόπο που κατέστησαν την Αιδηψό τον αρχαιότερο τουριστικό προορισμό της Ευρώπης. «Κοινόν οικητήριον αποδέδεικται των Ελλήνων» μας γράφει ο Πλούταρχος μεταξύ των πολλών που έχει γράψει για την τεράστια ακμή της Λουτρόπολης κατά το διάστημα από το 200 π.Χ. μέχρι και το 300 μ.Χ. τουλάχιστον.

Από την εποχή αυτή και λόγω ταύτισης της Αιδηψού με τον ρωμαϊκό τρόπο ζωής, επήλθε σταδιακή παρακμή, που κατέληξε μετά το 1213 σε πλήρη αφανισμό της λαμπρής Λουτρόπολης.

Η νέα και ραγδαία ανάπτυξη της Λουτρόπολης, ξεκίνησε από τις αρχές του εικοστού αιώνα με πολύ ευοίωνες αρχικά προοπτικές για την Βόρεια Εύβοια, λόγω της ποιότητας των θερμοπηγών και του μοναδικού φυσικού περιβάλλοντος της Αιδηψού. Διάφορες συγκυρίες όμως φρέναραν αργότερα τους ρυθμούς ανάπτυξης, επιτρέποντας σε ευρωπαϊκές λουτροπόλεις υποδεέστερης αξίας της Αιδηψού να απολαμβάνουν σήμερα οικονομικά οφέλη μεγαλύτερα της ποιοτικότερης, αρχαιότερης και ομορφότερης λουτρόπολης της Ευρώπης.

Δείτε  Video του ΔΙΑΥΛΟΣ News με τον Αλέξανδρο Καλέμη (ιστορικού ερευνητή - συγγραφέα) να μιλά για την ιστορία των θερμών πηγών της  Αιδηψού, κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ...

οι Ελληνικές Σεϊχέλες


Στο βόρειο Ευβοϊκό κόλπο, ανάμεσα στα Καμένα Βούρλα και στην Εύβοια, βρίσκεται μία συστάδα νησιών, που οι ντόπιοι αποκαλούν Σεϋχέλες. Είναι τα Λιχαδονήσια, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία αναδύθηκαν μετά από μεγάλο σεισμό πριν χιλιάδες χρόνια. Τα παλαιότερα χρόνια κατοικούνταν, σήμερα όμως είναι ακατοίκητα και αποτελούν προστατευμένους οικολογικούς χώρους. Τα νησάκια αυτά αποτελούν εξαιρετικό προορισμό για μονοήμερες θαλάσσιες εκδρομές και εξερευνήσεις.
Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια αυτά είναι η Στρογγυλή και η Μονολιά, λίγο μικρότερα η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται ποντικονήσια.

Σε ένα από τα νησάκια η παραλία είναι οργανωμένη και προσφέρει όλα τα απαραίτητα. Σε ένα άλλο έχουν βρεθεί απομεινάρια αρχαίου οικισμού, και σε ένα τρίτο υπάρχει μία εκκλησία όπου έχουν γίνει γάμοι και βαπτίσεις. Ο βυθός της Λιχάδας και των Λιχαδονήσων είναι εξαιρετικά πλούσιος και υπάρχουν αρκετά παλιά ναυάγια τα οποία κεντρίζουν το ενδιαφέρον των καταδυτών
Καθημερινά πραγματοποιούνται δρομολόγια με καΐκι από το Λιμάνι του Αγίου Γεωργίου στη Βόρεια Εύβοια. 
Από τη Λιχάδα η πρόσβαση αν δεν έχετε δικό σας σκάφος γίνεται με το σκάφος "Τα είδα όλα" από τον Καβο.Πρόκειται για σκάφος taxi που σας πηγαίνει Δωρεάν και πληρώνετε στην επιστροφή... 3 ευρώ το άτομο! Ακόμα και μόνος σας να είστε η τιμή είναι πάντα η ίδια. Το μόνο που έχετε μόλις φτάσετε στον Κάβο να καλέσετε το 6977628080 ή το 6972808181 και το "Τα είδα όλα" θα έρθει να σας πάρει.

Η διαδρομή είναι 5- 10 λεπτά και θα σας αφήσει στη Στρογγυλή. Είναι το νησάκι με την οργανωμένη παραλία! Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες είναι ΔΩΡΕΑΝ, υπάρχει φαγητό από σουβλάκια μέχρι θαλασσινά και φυσικά καφές και ποτό!
Για να φτάσετε οδικώς στον Κάβο η απόσταση είναι 30χιλ από Αιδηψό! Από Ιστιαία, λίγο πριν το λιμάνι της Αιδηψού υπάρχει ταμπέλα προς Λιχάδα -  Άγιο Γεώργιο, στρίβουμε εκεί και έχουμε στο αριστερό μας χέρι τη θάλασσα. Η διαδρομή είναι όμορφη και στο περισσότερο μέρος της κοντά στη θάλασσα η ανάμεσα από καταπράσινο δάσος.

Κάβος(Παραλία Λιχάδας):

Πρώτη αναχώρηση 11:00 π.μ και δρομολόγιο ανά 30 λεπτά μέχρι και τις 17:30 μ.μ.

Καμένα Βούρλα:

Αναχώρηση 12:00 π.μ και επιστροφή στις 18:00 μμ. ( 1 δρομολόγιο).

-------------------------------------------------------------

To Κείμενο που ακολουθεί, η φωτογραφίες και το Video είναι απο την ιστοσελίδα https://lichadonisia.com/


To σύμπλεγμα των νησιών είναι δημιούργημα ηφαιστειώδους ενέργειας και αποτελεί έναν ενιαίο ηφαιστειακό σχηματισμό. Το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος λέγεται Μανολιά, είναι κατάφυτο και εκεί βρίσκεται η παραλία μας με τα τιρκουάζ νερά και το καλά οργανωμένο beach bar. Η περιήγηση συνεχίζεται με την εντυπωσιακή επίσκεψη ενός ναυαγίου στα δυτικά του νησιού,μέσα σε μία σειρά από ξέρες,και γίνεται αντιληπτό χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό, καθώς είναι προσαραγμένο μόλις στα 6 μέτρα. Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στην ευρύτερη περιοχή είναι η παρουσία μιας χαριτωμένης οικογένειας από Φώκιες, οι οποίες εδώ και μερικά χρόνια έχουν επιλέξει τα Λιχαδονήσια ως μόνιμη κατοικία τους. Οι εμφανίσεις τους είναι συχνές κατά την διάρκεια της ημέρας και οι πόζες τους για επιδέξιους φωτογράφους ιδιαίτερα εντυπωσιακές.

-----------------------------------------------------

Δείτε επίσης ένα υπέροχο Video απο το Youtube (user: haanity)

Ο Πύργος Δροσίνη, στις Γούβες, είναι κτισμένος πάνω σε βραχώδες ύψωμα, στο κέντρο σχεδόν του χωριού.

Είναι διώροφο κτίσμα με πέτρινους τοίχους πάχους 1 μέτρου. Στις δύο αντιδιαμετρικές γωνίες του υπάρχουν δύο κυλινδρικοί πύργοι που δίνουν στο κτίσμα μια αρκετά ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα όψη.

Ιστορία

Ο πύργος κτίστηκε τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα -μάλλον τη δεκαετία του 1810- από τον τότε Τούρκο ιδιοκτήτη του, Ιμπραήμ Αγά που είχε φήμη αιμοσταγούς τυράννου. Αρχιμάστορας ήταν ο σκλάβος Αχμέτ, ο οποίος μετά το τέλος της ανέγερσης, όπως λέει ο θρύλος, σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του αφέθηκε ελεύθερος.

Μετά την απελευθέρωση, το 1831, ο Τούρκος πούλησε όλο του το τσιφλίκι στις Γούβες στους Αλέξανδρο Δεσύλλα και Βαπτιστή Δρόσο. Το 1833 ο πύργος πουλήθηκε στον Κωνσταντίνο Πετροκόκκινο, παππού εκ μητρός του Γεωργίου Δροσίνη (1859-1852). Ο λογοτέχνης (που, σημειωτέον, γεννήθηκε στην Πλάκα) πρέπει να πέρασε κάποια νεανικά καλοκαίρια, μεταξύ 1876 και 1882, στον πύργο, όπως φαίνεται από μεταγενέστερα γραπτά του («Αγροτικαί Επιστολαί», «Το Μοιρολόι της Όμορφης»).

Μετά το 1882, η ιδιοκτησία του τσιφλικιού πέρασε στους κατοίκους-ακτήμονες της περιοχής και, την ίδια πάνω-κάτω εποχή, ο πύργος περιήλθε στην ιδιοκτησία του ιερέα του χωριού Σταύρου Παπαϊωάννου και εν συνεχεία στους απογόνους του. Κάποια στιγμή πέρασε στην Κοινότητα Γουβών. Για πολλά χρόνια παρέμεινε εγκαταλειμμένος ενώ συνοδευόταν από τη φήμη ότι ήταν στοιχειωμένος από τα θύματα του Ιμπραήμ Αγά.

Είχε κριθεί διατηρητέο οίκημα ήδη από το 1977 (ΦΕΚ. 417/ 29.04.77). Για κανα δυο χρόνια μετά το 2013 ένα μεγάλο πανό με τη λέξη «ΒΟΗΘΕΙΑ» ήταν κρεμασμένο από το παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Τελικά ο πύργος ανακαινίσθηκε το 2015. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Ιστιαίας - Αιδηψού και λειτουργεί ως μουσείο, στεγάζοντας μια ενδιαφέρουσα λαογραφική συλλογή.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Ο πύργος αποτελείται από ένα κεντρικό, διώροφο, ορθογώνιο οικοδόμημα με εσωτερικές διαστάσεις 5✖5 μ περίπου. Το πάχος των τοίχων είναι γύρω στο 1 μέτρο. Οι δύο γωνίες του κτιρίου, η νοτιοδυτική και η βορειοανατολική, έχουν διαμορφωθεί σε στρογγυλούς πύργους με τυφεκιοθυρίδες.

Η περίμετρος του ΝΔ πύργου είναι 12μ και του ΒΑ πύργου είναι 9μ.

Σε διάφορες ιστοσελίδες αναγράφεται ότι το εμβαδόν του πύργου είναι 100 τ.μ. Μάλλον πρόκειται για κατά προσέγγιση υπολογισμό των εσωτερικών χώρων του πύργου, και στους δύο ορόφους συμπεριλαμβανομένων των πυργίσκων.
Ο πύργος είναι χτισμένος με αργολιθοδομή χωρίς εξωτερικό επίχρισμα. Η στέγη είναι κεραμοσκεπή, τόσο του κυρίως κτίσματος όσο και των γωνιακών πύργων.

Στην αρχική μορφή του πύργου, η κυρία είσοδος του πύργου ήταν στον δεύτερο όροφο και ήταν προσβάσιμη από πέτρινη εξωτερική σκάλα εφαπτομένη του ΝΔ πυργίσκου. Η είσοδος αυτή και η σκάλα υπάρχουν ακόμα αλλά τώρα υπάρχει και μια είσοδος στο ισόγειο.

Ο πύργος έχει ανακαινιστεί πρόσφατα χωρία να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία ανήκει.

(Το κείμενο είναι απο την ιστοσελίδα  https://www.kastra.eu   )